حافظ
اگــر آن تــــرک شیــرازی بــدست آرد دل ما را
به خــــــال هندویش بخشم سمرقند و بخـــــارا را
صائب تبریزی
اگــر آن تــــرک شیــرازی بـدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سر ودست و تــــن و پــا را
کسی که چیز می بخشد از آن خویش مــی بخشد
نـه چون حـــافظ که می بخشد سمرقند و بخــارا را
شهریار
اگــر آن تــــرک شیــرازی بدست آرد دل ما را
به خــال هندویش بخشم تـما م روح و اجــــزا را
کسی که چیز می بخشد، مثال مــــرد می بخشد
نه چون صائب که می بخشد سر ودست و تن و پا را
سر و دست و تن و پا را ، به خــاک گور می بخشند
نه بر آن ترک شیرازی که شور انداخت در دلـــها
"خانم یاری"
اگــر آن تـــرک شیــرازی بدست آرد دل ما را
به خورشید و فلک سایم از این عــــزت کف پا را
روان و روح و جان ِ ما همه از دولت شــــاه است
مــــن ِ مفلس کیم چیزی ببخشم خـــال ِ زیبــا را
اگـــر استاد مــــــا محو ِ جمال یار می بـــودی
از آن ِ خود نمی خواندی تمام روح و اجــــزا را
بيژن خميسي
اگــر آن تـــرک شیــرازی بدست آرد دل ما را
چنــــــان بوسم به دل ، او را كه بوسد او دل ما را
نه چون حــــافظ دهم او را سمرقند و بخـــارا را
نه چون صائب دهم او را ســر و دست و تن و پا را
نه چون استاد مي بخشم به او، مـــن روح و اجزا را
نه چون ياري بسايم من ، ز آن عــــــزت كف پا را
سمـــرقند و بخــــارا را ازآن شاه مي دانـنــــد
كجا آري تو اي حافظ برايش اين هــدايـــــا را
سرو دست و تن و پا را خداي دل نمي خواهـــد
نخواهد ترك من صائب ، تو را با سودُ اينـهـــــا را
و تـو اي شهريــــار ما ،همي شوري ســـر صائـب
ندانستي كه از رب الكريم است روح و اجــــزا را
تو اي يــــاري اگر محو جمال يــــار مي بودي
بساييدي ز جــانت از برايش آن دل خــــــــارا
اگــر آن تـــرک شیــرازی بدست آرد دل ما را
ز كوي عشق مي آرم ، تــك و تـنــــــها دل ما
به خــــــال هندویش بخشم سمرقند و بخـــــارا را
صائب تبریزی
اگــر آن تــــرک شیــرازی بـدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سر ودست و تــــن و پــا را
کسی که چیز می بخشد از آن خویش مــی بخشد
نـه چون حـــافظ که می بخشد سمرقند و بخــارا را
شهریار
اگــر آن تــــرک شیــرازی بدست آرد دل ما را
به خــال هندویش بخشم تـما م روح و اجــــزا را
کسی که چیز می بخشد، مثال مــــرد می بخشد
نه چون صائب که می بخشد سر ودست و تن و پا را
سر و دست و تن و پا را ، به خــاک گور می بخشند
نه بر آن ترک شیرازی که شور انداخت در دلـــها
"خانم یاری"
اگــر آن تـــرک شیــرازی بدست آرد دل ما را
به خورشید و فلک سایم از این عــــزت کف پا را
روان و روح و جان ِ ما همه از دولت شــــاه است
مــــن ِ مفلس کیم چیزی ببخشم خـــال ِ زیبــا را
اگـــر استاد مــــــا محو ِ جمال یار می بـــودی
از آن ِ خود نمی خواندی تمام روح و اجــــزا را
بيژن خميسي
اگــر آن تـــرک شیــرازی بدست آرد دل ما را
چنــــــان بوسم به دل ، او را كه بوسد او دل ما را
نه چون حــــافظ دهم او را سمرقند و بخـــارا را
نه چون صائب دهم او را ســر و دست و تن و پا را
نه چون استاد مي بخشم به او، مـــن روح و اجزا را
نه چون ياري بسايم من ، ز آن عــــــزت كف پا را
سمـــرقند و بخــــارا را ازآن شاه مي دانـنــــد
كجا آري تو اي حافظ برايش اين هــدايـــــا را
سرو دست و تن و پا را خداي دل نمي خواهـــد
نخواهد ترك من صائب ، تو را با سودُ اينـهـــــا را
و تـو اي شهريــــار ما ،همي شوري ســـر صائـب
ندانستي كه از رب الكريم است روح و اجــــزا را
تو اي يــــاري اگر محو جمال يــــار مي بودي
بساييدي ز جــانت از برايش آن دل خــــــــارا
اگــر آن تـــرک شیــرازی بدست آرد دل ما را
ز كوي عشق مي آرم ، تــك و تـنــــــها دل ما
