خلق:رعيت خدا

عبادت به جز خدمت خلق نیست

به تسبیح و سجاده و دلق نیست

سعدي عليه الرحمه

عاشقم بر همه عالم

دوستی چیزی روحانی در خود دارد.عشق،جسمانی است اما دوستی،روحانی.وتازمانی که عشق تو به دوستی تبدیل نشود ازآن رنج خواهی برد.به جای اینکه به شادمانی دست یابی بدبختی بیشتری نصیب تو خواهدشد.اما بدبختی تو برخاسته از انرژی عشق نیست،بلکه به این علت است که نتوانسته ای این انرزی را پالایش کنی.درموردآن چندان هنری به خرج نداده ای.عشق را بدیهی نشمرده ای.انگارکه آن هدف و مقصود است.درحالیکه هدف ومقصودنیست.
بگذارعشقت به دوستی تبدیل شود.بگذارعشق عبادت توشود.این ها دوامکان و دوجنبه عشق است.اگرتوبا کسی که به او عشق می ورزی دوستی کنی، می توانی به افرادبسیاری عشق بورزی.آن گاه عشق تو گسترش می یابد.دایره عشق تو بزرگ و بزرگ تر می شود.این یک جنبه از عشق است.
جنبه ی دیگراین است که وقتی تو به اشخاص بسیاری بدون آن که به آنان دل ببندی عشق بورزی و بگذاری آن ها نیز به تو عشق بورزند، عشق تو از جنبه ای دیگر نیز رشد می یابد-این جنبه عبادت نامیده می شود.
عبادت یعنی عشق ورزیدن به کل هستی،دوستی کردن با درختان، تکه سنگ ها،رودخانه ها، کوه ها وستاره ها.آن گاه که دوستی به مرحله عبادت برسد، تودیندار می شوی.

باگوان شری راجنیش
ترجمه مجیدپزشکی